Kwiecień 4th, 2017 
Bartek Ziaja 
Od czasu kiedy opracowano recepturę szkła walcowanego, architekci i projektanci budowlani mogą zdać się na odrobinę fantazji opracowując system doświetlenia budynku. Rozmieszczane w elewacjach otwory okienne oprócz zasadniczej funkcji dostarczania światła do pomieszczeń są ważnym elementem kompozycyjnym zewnętrznego wystroju budowli. Małe i wąskie okienka romańskich kościołów ustąpiły miejsca wysokim, wypełnionym witrażami oknom gotyckim. Wpisane w styk architektoniczny budowli zamknięte były od góry ostrym łukiem i rozczłonkowane wewnątrz płaszczyzny podziałami tworzącymi tak zwane maswerki. Podziały okien gotyckich dokonywane były za pomocą profilowanych laskować wykonanych z cegły lub kamienia. Wypełnione kolorowymi szkłami witraże pełniły jeszcze inną funkcję. Umieszczone w nich przedstawienia figuralne pełniły rolę ilustracji do treści religijnych zawartych w Starym i Nowym Testamencie. Wpadające przez kolorowe szyby światło dzienne dodawało wnętrzu kościelnemu nastrojowości i tajemniczości. Najbardziej okazałym oknem w gotyckiej świątyni była zawsze rozeta umieszczona nad głównym wejściem, czyli od zachodu. Było to okrągłe okno wypełnione skomplikowanymi podziałami, o kształtach i profilach odpowiadających stylistyce tej właśnie fazy gotyku. W przeciwieństwie do pozostałych witraży, rozeta przeznaczone była do podziwiania również z zewnątrz budowli.
Posted in 
Loading ...